Het verhaal van de feeën
Feeën komen vaak in drieën, zeggen de verhalen, en wie zou hen durven tegenspreken? 3 feeën kozen Brocéliande als hun toevluchtsoord. De bewoners van het bos waren goede christenen, maar ze geloofden ook in de feeën. Dat was essentieel om lang en gelukkig te kunnen leven. Nieuwsgierig naar alles, hoorden ze op een dag over een wonder dat ten noorden van het bos werd gebouwd. Het was het wonder van Mont-Saint-Michel. Wonderen zijn onze zaak, dachten ze! Zelfs in de oren van feeën worden hoofdletters uitgesproken zoals alle andere. Dus begrepen ze niet meteen dat het om het Wonder ging, de ongeëvenaarde architectuur van Mont-Saint-Michel.
Het wonder van de Mont-Saint-Michel
Toen ze eenmaal begrepen waar het om ging, wilden ze dolgraag meedoen. In hun kanten schorten laadden ze sterke, prachtige rode rotsen en vertrokken. Ze stonden op het punt de rand van het bos te bereiken toen ze het slechte nieuws hoorden. “Te laat, te laat, de Mont en de Merveille zijn klaar, jullie stenen zijn niet meer nodig”. Ontzet lieten de drie dames hun lading op de grond vallen; één viel plat, de andere 2 recht naar beneden. De plaats werd Trébran genoemd.
Een meer overtuigende verklaring voor de 3 enorme stenen is er niet, alleen een variant waarin sprake is van een oude vrouw die een steen onder elke arm draagt en de 3e in haar schort.
3 identieke stenen: door wie, hoe, waarom?
Je moet iets verder het aangegeven pad rechts van de weg van Paimpont naar Gaël volgen om ze te vinden. Links, in het kreupelhout, liggen drie massieve roodbruine keien. De grootste van de 3 stenen ligt plat op de grond. Hij is 4,60 m lang, 2,60 m breed en 0,95 m dik. De rots is een rode pudding met witte kwartskorrels. En daar is het mysterie weer, want bij Trébran bestaat de ondergrond uit rode leisteen. Het is duidelijk dat de stenen hierheen zijn gebracht. Door wie, hoe en waarom? Zoveel vragen die tot op de dag van vandaag onbeantwoord blijven, behalve door verhalen te vertellen. Vrome zielen volgen Abbé Guillotin, rector van de parochie van Concoret, en zien in hen een voorstelling van de Heilige Drie-eenheid. Voor de mysterieuze kaartenmakers liggen de stenen halverwege Carnac en Mont-Saint-Michel. Historici wijzen erop dat ze langs een Romeinse weg liggen, maar ook dicht bij de weg die in 1944 door de troepen van de Amerikaanse generaal Patton werd genomen.
Tekst geschreven door Claudine GLOT, Centre de l’imaginaire Arthurien (CIA)
CPRB-DSC04853-MRIVRIN
